Redakcija Nermin Neno Zejnelagić
.
90 GODINA OD ROĐENJA I 60 GODINA OD SMRTI
SELIMA GANIĆA – ROŽAJSKOG IKARA (1927-1956)
.
Ovo je priča o mladom Rožajcu Selimu Ganiću, nastavniku vazduhoplovnog jerdriličarstva, prvom i jedinom letaču iz Rožaja, prvom upravniku vazduhoplovne škole Aero kluba u Ivangradu, nosiocu srebrno ”C” diplome sa značkom Vazduhoplovnog saveza Jugoslavije pod pokroviteljstvom Maršala Jugoslavije Josipa Broza Tita u kojoj se pilotu jedriličaru priznaje let jedrilicom 27. aprila 1952. godine od 5 sati i 32 minuta, od Vršca do Pančeva u duživi 60 kilometara, sa visinom od 1400 metara.
Rođen je 2. avgusta, 1927. godine u Rožajama u uglednoj porodici Ganića, oca Rustema i majke Aiše, rođene Kurtagić. Osnovno obrazovanje stekao je u rodnom mjestu prije rata, a gimnaziju završio u Ivangradu (Beranama). U tim teškim vremenima, kao i mnoge druge, nepostojanje materijalnih uslova spriječili su ga da nastavi školovanje te je ostao vezan za zavičaj. Sa dolaskom partizanskih jedinica, dobrovoljno stupa u njihove redove, ali zbog maloljetstva, vraćen je na teren i ubrzo primljen u članstvo SKOJ-a. Poslije oslobođenja zasniva radni odnos u “Gornjem Ibru”, odakle 23. aprila 1947. godine, odlazi na odsluženje vojnog roka. Povratkom iz JNA 4, maja 1949, u činu rezervnog vodnika, nastavio je rad u ‘‘Gornjem Ibru’’ gdje se istakao u društveno-političkim i kulturnim radom, pa je premješten za sekretara Mjesnog Narodnog Odbora u Rožajama.
U vrijeme obnove i izgradnje SFRJ, učestvuje u sastavu 11. Vojvođanske brigade na izgradnji pruge Banjaluka-Doboj (1951) i tokom boravka na radnoj akciji, informisan je o mogućnosti obuke za pilota. Tako je 15. januara 1952. godina primljen je za pitomca Vazduhopovno-jedriličarskog centra u Vršcu gdje se sa uspjehom završio Peti tečaj jedriličarstva i time stekao zvanje nastavnika jedriličarstva.
Član Aerokluba Ivangrad je postao 1. marta 1953. godine kada se i potpuno posvećuje vazduhoplovstvu. Zajedno sa grupom entuzijasta, na čelu sa doktorom Nikom Labovićem, radi na prikupljanju novčanih sredstava za podizanje hangara i otkup livada za izletište.
Već oktobra 1954. počinje obuku sa prvom grupom učenika-jedriličara, među kojima i jedna djevojka, Olga Šoškić koja će nažalost 1989. kao iskusni pilot stradati u udesu „Utve 75“ prilikom trenažnog leta.
Nesebičnim požrtvovanim zalaganjem doprinio je da ivangradski Aero klub postane jedan od najmasovnijih vazduhoplovnih organizacija na prostoru bivše Jugoslavije. Aerodrom mu je postao drugi dom, gdje je provodio dan i noć. Osim letenja, bio je vrstan sportista, atleta, planinar, član mnogih društvenih, kulturnih i sportskih organizacija, a za svoj trud više puta pohvaljivan i nagrađivan.
U siromašnim uslovima klub organizuje modelarsku, padobransku, jedriličarsku i sekciju motornog letenja, u koje se učlanio svaki deseti žitelj ovoga grada, koje je obučavao prvi nastavnik vazduhoplovnog jedriličarstva Selim Ganić. Tada aeroklub „Ivangrad“ postaje najpriznatiji u SFRJ i Tito mu daruje avion.
Kasnije se na ovom aerodromu vrši obuka pitomaca Vazduhoplovne vojne gimnazije iz Mostara i klub dobija status posebnog državnog interesa i postaje centar za obuku crnogorskih jedriličara, školuju se i motorni piloti, nastavnici letenja, obučavaju prvi rezervni piloti Ratnog vazduhoplovstva.
Tokom jednog od bezbroj svojih letova i obuke učenika izvršenih na ivangradskom aerodromu, tog vedrog jutra 22. avgusta 1956. godine, poletio je svoj posljednji let zajedno sa šesnaestogodišnjim učenikom Brankom Anđićem. Po dostizanju visine postignute auto vitlom, nakon otkačivanja užeta, jedrilica je pod stmim uglom pošla prema zemlji i pala u obližnje kukuruzište. Nebo je uzelo svoje prve žrtve, mladog učenika-pilota Branka i nastavnika letenja, Selima Ganića, koji je izdahnuo na putu prema bolnici. Imao je svega 29 godina, kako zapisaše hroničari “veoma malo u godinama, ali su bile pune i prepune života, letenja i nebeske modrine”. Državna komisija za utvrđivanje uzroka nesreća, dala je svoj zvanični izvještaj. Nije bio ženjen. Ispraćen je iz Ivangrada uz masovno ućešće građanstva, pokopan na Kučanskom groblju u Rožajama.
Po kazivanju starijih građana Rožaja, nakon smrti rahmetli Selima Ganića tri naredna dana jedrilice su iznad Rožaja bacale vijence cvijeća u znak poštovanja i žaljenja prema rožajskom Ikaru.
