Do horizonta dopire oko a misao se širi obzorjem tražeći naše zapretane želje, zebnje, polumisli i polusjećanja što iskre iz duše onako čisto bez naknadnog uljepšavanja i cilja. Mihailo Lalić zapisao je: „U krajevima gdje su brda silna i visoka a doline često po cio dan zasjenjene kao bunari, gdje u nenastanjenim prostorima vjetrovi i tišine podjednako pritiskaju usamljene ljudske duše, često se javlja snažno i mnogostruko dejstvo mašte, nekad kao utjeha koja uspavljuje, nekad kao podstrek za podvige i pregnuća, a uvijek sa znatnim uticajem na određene događaje.“[1]
U nepomičnoj daljini obzorja nemuštim jezikom prostiranja, izvan sadašnjosti, prizivaju sjenke sjećanja i njihov zaboravljeni sjaj.
Dušan Stijović
[1] Mihailo Lalić, Svadba.
