Mr Halil Markišić: Sjećanje na Zufera Musića (1911-1967)

Rođen je u Plavu 1911. godine, od oca mula Sada (1864-1913) mula Jahovog (1829-1909) Musića i majke Dževe, rođene Kiković iz Peći, a zavičajno iz Gusinja. U plavsko-gusinjskom kraju Kikovića, kao i mnogih drugih bratstava više nema, jer su se iselili, pretežno u Tursku. Dževina majka je Ucka, rođena Medunjanin. Otac mu je strijeljan 1913. godine na Racini u Plavu zato što nije htio da pređe na pravoslavlje. Tada su ubijena i dva starija Zuferova brata – Jašar i Mahmut.
Osnovnu školu završio je u Plavu. Za to vrijeme živio je u porodici svog bližnjeg rođaka mula Deme Musića. Nakon završene osnovne škole, upisao je 1924. godine nižu realnu gimnaziju u Novom Pazaru. Kao učenik prvog razreda gimnazije (danas bi to bio V razred), počeo je da piše poeziju. Samo je nekoliko njegovih pjesama sačuvano, a nalaze se kod Zuferovog sinovca Sadrije Musića, koji živi na Kosovu, u selu Kašica kod Pećke Banje. Kao dječak od 12-13 godina, išao je često sam preko planina iz Babinog Polja kod Plava, podnožja planine Starac, gdje se nalazilo porodično imanje njegovog oca i stričeva, do Peći, a odatle nekim prevozom preko Kosovske Mitrovice do Novog Pazara. Pjesma „U putu“ je sjećanje na jedno od tih putovanja koja je objavljena u časopisu ”Avlija” broj 15.
Gimnaziju je pohađao u Peći, Prijepolju, Sarajevu i Tetovu. U Tetovu je maturirao 1932. godine.

Studirao je na Pravnom fakultetu u Beogradu, gdje je pripadao zemljoradničkoj studentskoj omladini. Od 1938. godine živio je i radio u Skoplju. Bio je rukovodilac Vakufske biblioteke u Skoplju i vlasnik i urednik lista “Naš dom”, lista za kulturno i ekonomsko podizanje muslimana. Prvi broj objavljen je za 1. maj 29. aprila 1938. godine, a posljednji 19. marta 1941. godine. Ukupno je objavljeno 56. brojeva.
Bio je kandidat “Udružene opozicije” u Plavsko-gusinjskom kraju za poslanika Narodne skupštine 1938. godine. U Plavu i njegovoj okolini osvojio je većinu glasova, ali je u Gusinju i drugim izbornim jedinicama osvojio manje glasova od protivkandidata, pa je na izborima izgubio.
Bio je rezervni oficir. U Šestoaprilskom ratu komandovao je jednom četom na jugoslovensko-grčkoj granici, a poslije kapitulacije nije se predavao okupatoru, već je živio u gerili do jula 1941. godine, kada je stupio u Narodnooslobodilačku vojsku Jugoslavije u južnoj Srbiji. Nakon povlačenja partizanskih snaga upućen je da organizuje borbu u plavsko-gusinjskom kraju. Uhapšen je u Peći, a odatle prebačen u Albaniju (zatvor u Burelju i Tirani). U zatvorima je organizovao antifašističku borbu. Iz zatvora u Burelju, kao zamjenik zatvoreničkog bataljona probio se do oslobođene teritorije u Debru (Makedonija). Bio je komandant bataljona “Ramiz Sadiku” Prve Kosovsko–Makedonske proleterske brigade, zamjenik komandanta a zatim komandant Prve Kosovsko-Metohijske brigade.
Kako ističe Mustafa Memić, Zufer Musić se kaoo hrabar komandant, proslavio se u borbama na Bukoviku, Karaormanu, prilikom oslobađanja Kičeva, na Mramorju, Bjelicama, posbno u Grčkoj, kada je veoma uspješno izvlačio brigadu iz okruženja. Komandovao je brigadom i njenim oslobodilačkim maršom prema Metohiji, vodeći krvave borbe na Dragašu, Juniku i na Bistrici. Komandovao je brigadom prilikom oslobađanja Peći. Januara 1945. godine brigada je raspoređena na sektor Drenice, gdje je došlo do pobune većih razmjera. Veoma uspješno je komandovao brigadom koja je tada bila u okruženju, a nakon ovih borbi premješten je za načelnika Vojne oblasti Kosova, na kojoj je dužnosti dočekao kraj rata. Više puta je iz Makedonije predlagan za narodnog heroja i generala, ali je sve to onemogućavano. U čin general-majora unaprijeđen je tri dana prije smrti, kada je u bolesničkoj postelji bio u komi.
Bio je oženjen sa Vinkom Brajnov iz sela Gustirne kod Marine u blizini Trogira. Nije imao djece.
Umro je u Beogradu 25. XII 1967. godine. Sahranjen je u Plavu kod Srednje stručne škole „Bećo Bašić“, gdje mu je podignut spomenik.